بررسی اثر سیمواستاتین بر آسیب ایسکمی مغزی در مدل ترومبوآمبولیک سکته مغزی

زمینه و هدف: استاتینها به عنوان عوامل محافظتی نرونی پس از ایسکمی مغزی به کار می روند. به هر حال مکانیسم های عملکرد آنها همچنان ناشناخته باقی مانده است. در این مطالعه اثرات سیمواستاتین به تنهایی یا با شرایط هیپرترمی بر آسیب ایسکمی مغز بررسی شده است. روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه تجربی بود. حجم نمونه شامل 13 گروه رت نر بالغ بود که در 4 سری آزمایش مورد بررسی قرار گرفتند. گروهها از نظر دمای مغز و رکتوم، اثر سیمواستاتین به تنهایی یا در شرایط هیپرترمی در مدل ترومبوآمبولیک سکته مغزی مورد بررسی قرار گرفتند. داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار آماری sigmastat3.1 و تستهای آماری anova، tukey و کراسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که دما در مغز تقریباً 5/0 درجه سانتیگراد کمتر از دمای رکتوم می باشد. نتایج همچنان تاکید برآن دارد که سیمواستاتین به تنهایی می تواند میزان حجم انفارکتوس را نسبت به گروه کنترل به میزان 46 درصد کاهش دهد (01/0p<). ادم مغزی در گروههای کنترل و هیپرترمی به ترتیب برابر با 2/1±32/6 و 86/1±22/8 درصد بود بکارگیری سیمواستاتین به تنهایی یا درشرایط هیپرترمی میزان ادم مغزی را به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل (01/0p<) یا هیپرترمی (05/0p<) کاهش داده است. سیمواستاتین اختلالات نورولوژیک را بهبود داده و ادم مغزی را نیز به طور معنی داری کاهش می دهد. نتایج نشان داده اند که سیمواستاتین به طور معنی داری اختلال خون رسانی و نشت سد مغزی خونی را کاهش می دهد. نتیجه گیری: این مطالعه پیشنهاد می دهد که سیمواستاتین در مدل آمبولیک سکته مغزی در رت یک اثر محافظتی داشته و می تواند باعث کاهش نفوذپذیری سد خونی مغزی و اختلال خون رسانی در مغز دچار آسیب ایسکمی گردد. وصول مقاله: 31/3/85 اصلاح نهایی: 8/8/85 پذیرش مقاله: 5/9/85